Het kan gebeuren dat je, wandelend door Amsterdam, onverwacht afgeleid wordt door een beeld dat in je blikveld komt. Bijvoorbeeld vanuit hoog in een boom; of oprijzend uit een marmeren opengebarsten vloer; of blote borsten die uit het plaveisel piepen; of kleuters die een zinnig gesprek lijken te voeren op hoge stoelen.

Wie was/waren de maker(s)? Hoe kon zo'n beeld ongezien geplaatst worden en werd dit ook nog getolereerd? Alsof er openbare kunst werd toegelaten zonder opdrachtgever, beoordelingsprocedure of plan van aanpak. In de periode 1989 tot 1993 werd Amsterdam onverwacht zes beelden rijker:

  1. Het Boomzagertje in het Leidse Bosje: een klein mannetje op een tak van een oude boom probeert met een grote zaag de tak waarop hij staat door te zagen. Hij beseft niet dat hij daarmee zichzelf een valpartij bezorgt
  2. Man probeert tramlijn 10 te halen in de Marnixstraat: een totaal blauwe man in gehaaste tred, vioolkist in de ene hand en zijn hoed vasthoudend met de andere hand. Zijn hoofd heeft hij er niet helemaal bij.
  3. Borsten, aan de voet van de Oude Kerk: uit het plaveisel piepen twee bronzen borsten en een grijpende hand. Een overduidelijke verwijzing naar de nabije roze buurt.
  4. De harmonicaspeler, boven een deur in de Anjelierstraat: ingemetseld in de muur speelt een muzikant een hartelijk welkom voor elke passant.
  5. De heertjes in de Kinkerstraat: drie kleine heertjes op te hoge stoelen voeren een volwassen gesprek.
  6. De violist, in het Amsterdams Muziektheater: het hoofd van een violist breekt uit een gat van de marmeren vloer om het publiek muzikaal te onthalen.

Alle beelden verrassen de argeloze kijker. De bewust gekozen vrijmoedigheid om de regels aan de laars te lappen vergroten de attractie alleen maar. De stijl is kinderlijk, speels, anekdotisch, licht van toets en vooral uitdagend. De beelden typeren misschien het karakter van de buurt. De trots op de eigen woonomgeving waarin plaats is voor creatieve eigenzinnige uitingen en waar vrijheid nog bestaat. Dat boeit, amuseert en maakt nieuwsgierig.

De speculaties over de maker(s) hebben nog steeds niet geleid tot opheldering. Duidelijk is dat een anonieme kunstenaar de gemeente deze zes beelden heeft geschonken. Blijkbaar is er ruimte te vinden om voorbijgaand aan de regels je creatieve ambities in gepaste vrijheid te volgen. Wat een kansen!

Ik nodig je uit om de beelden zelf te bekijken! Het is de moeite waard de verrassing op je af te laten komen.