Het mag sentimenteel klinken maar bij het betreden van de zaal probeerde een lichte ontroering zich van mij meester te maken. Het was zo vertrouwd, die bekende gezichten, ook van andere gelegenheden waar osm bij elkaar komen. Marijke achter de kassa, Wilma en Josee bij het welkomstdrankje, David die met een wakend oog rond liep en Patrick die met zijn camera als een bescheiden paparazzi overal opdook om ons samenzijn voor het nageslacht (?) vast te leggen. De LHBTQ ect. gemeenschap bij elkaar, voor zover er plaats was.
Door sprekers werden we op een pedestal geheven. Jullie zijn de generatie die ons voor zijn gegaan, die wij schatplichtig zijn. In alle bescheidenheid dacht ik: Ja, dat we nu in onze grote verscheidenheid bij elkaar zijn om onze vrijheid en eigenheid te vieren hébben we aan onszelf te danken. Dat kan lang niet overal in de wereld.
Diezelfde gedachte kwam de volgende dag weer boven drijven toen ik op de bank naar de botenparade zat te kijken. Wat een verschillende mensen en letters bij elkaar en we willen eigenlijk allemaal hetzelfde. Gezien worden, zijn zoals we zijn. Deze mantra loopt nu al het gevaar iets sleets te krijgen maar het is wel belangrijk voor ons levensgeluk. Lhbtq ect, tijdens de brunch zag ik letters letterlijk met elkaar vervloeien.
De samenkomst naderde haar einde. Het eten was heerlijk geweest, er werd niet karig met de wijn rond gegaan, de muziek werd opzwepender, de koontjes roder, de huid ging weer wat strakker om het lichaam zitten en de ledematen werden soepeler. De stemming steeg. Ik zag een L zich op de schoot van een H neer vleien, ze keken elkaar aan en ik zag ze denken, we zijn Q. Eenheid in verscheidenheid. Er zijn foto’s van deze ‘encounter’ gemaakt maar…….privacy you know?
Wat ik eigenlijk zeggen wil: een fijn feessie.
Jan Willem Ruijter
.png)
.png)
.png)