Marijke Kooi schreef haar levensverhaal. Haar boek is zojuist bij  IHLIA verschenen en is online te lezen in de serie Roze Levensboeken.

‘Blijven vertellen, opdat we niet vergeten’ is het motto van de serie Roze Levensboeken van IHLIA LGBT Heritage.

Verhalen vertellen heb ik altijd leuk gevonden. Ik werd niet voor niets docente. Maar schrijven??


Waarom een  levensverhaal schrijven?

Bij Kierkegaard las ik: ‘Het leven kan slechts achterwaarts begrepen worden maar het moet voorwaarts worden geleefd.’ Is het de behoefte tot begrijpen geweest? Het zoeken naar drijfveren waarom mijn leven zo gegaan is en niet anders? Hoort dat bij mijn levensfase (75+)? Is dit de periode waarop je je de ultieme vraag stelt: ‘Wat heeft het leven mij gebracht? Welke voetafdrukken laat ik na op deze aarde?’ Is het de behoefte geweest herinneringen te ordenen? Om de balans op te maken, om het verhaal van mijn leven door te geven aan volgende generaties, om mij de vraag te stellen: ‘Welke kansen heb ik gekregen en wat heb ik daarmee gedaan ....?’


Terug in de tijd

Zo’n 6 jaar geleden: ‘Oma, was jij een nozem?’ Thijmen 11 jaar.  ‘Ik hoorde dat u hippie was, mag ik met u praten?’ Een meisje van 15 op een feestje van mijn kleindochter Annelot.  ‘Goh, Ik wist niet dat homoseksualiteit vroeger verboden was.’ Een lesbische studente van begin 20. Voor haar is lesbisch zijn de gewoonste zaak van de wereld. Haar meeste vriendinnen zijn ook zo.

Dit soort opmerkingen maakten mij er bewust van hoe snel je, eenmaal een stuk ouder, zelf geschiedenis wordt. Ook ontdekte ik hoe leuk ik het vind om met jongeren over ’vroeger’ te praten.

Ik besloot te gaan schrijven over mijn leven en over de tijd waarin ik leefde. Met name de roerige jaren 70 en 80 hebben mij gemaakt tot wie ik ben geworden.

Ik wilde mijn verhaal inbedden in de maatschappelijke ontwikkelingen van de afgelopen decennia. Met veel plezier herlas ik daartoe mijn halve boekenkast: boeken over socialisme, feminisme, vrouwenliefde, de politieke situatie, het dagelijks leven. Ik realiseerde me eens te meer dat vrouwen uit mijn generatie kansen hebben gekregen om een zelfstandig bestaan op te bouwen. Ook ik heb  kansen gekregen en vervolgens gegrepen. Mijn boek is daar een weerslag van.

Nu, in corona-tijd, zijn wij allemaal meer op onszelf aangewezen. Schrijven was voor mij een heerlijke huiselijke bezigheid. Ik kan het jullie aanraden. En …. als ik niet meer wist hoe ik verder moest dacht ik aan de pippilangkouswijsheid die al jaren op mijn koelkast prijkt.

Ik wens jullie veel leesplezier!

Marijke Kooi

Via deze link kun je het boek van Marijke Kooi digitaal lezen.