Interview met Babs Hogenkamp

 

Door: Jacqueline Janssen

Na een frisse, zonnige wandeling over het voormalige WG-terrein, spreek ik Babs Hogenkamp (1953) op de bovenste verdieping van Paviljoen I. Dit is een vrouwenvleugel, waar drie andere vrouwen eveneens hun eigen woonruimte hebben. Zij vertelt over haar veelkleurige werkgeschiedenis en liefdesleven waarbij het woon-werkpand op het Ketelhuisplein sinds 1984 een constante factor is.

Ik betreed een oergezellige woonruimte waar overal verzamelingen opgestapeld en uitgestald staan. Boeken, dia’s, tijdschriften en allerlei soorten objecten op vensterbanken en plateaus.

Opgewekt vertelt Babs dat zij, voorafgaand aan mijn bezoek, in ieder geval de vloer helemaal leeg wilde maken.

 

Getekend door zijn dood

Babs: ‘Ik ben geboren en getogen in Amsterdam. Ik heb drie broers en ben de jongste. Mijn vader ging dood op zijn 55e, toen ik 16 was. Ik ben door mijn moeder opgevoed. Zij is inmiddels ook overleden.

In 1989 trof ons gezin een drama. Mijn middelste broer Wim, ook gay, is vermoord. Hij was 41, acteur, zanger en tekstschrijver. Voor Heddy Lester schreef hij De mallemolen waarmee zij in 1977 Het Nationale Songfestival won. Wim maakte twee LP’s, won diverse prijzen en runde in Amsterdam het theaterrestaurant De Suikerhof.

We hebben nooit kunnen achterhalen wie hem vermoord heeft en waarom. Zijn dood heeft mij en mijn broers getekend. Buma/Stemra betaalt ons als erfgenamen jaarlijks een bedrag voor alle cover uitvoeringen. Dan gaan wij gedrieën uit eten van Wims geld en toosten op hem. Dat is een fijne traditie.’ Zie ook: www.wimhogenkamp.nl

 

Mijn eigen ding doen

‘In die periode ben ik gaan reizen o.a. 8 maanden door Indonesië, Nieuw-Zeeland en de VS. Ik heb een bepaalde onrust, onvoldoende concentratie en kan me niet toeleggen op één onderwerp. Werk was voor mij vaak: wanneer mag ik weer naar huis om lekker mijn eigen ding te doen? Fotografie, tekenen, klussen, lezen, tennis en reizen zijn al jarenlang mijn favoriete liefhebberijen.

Ik heb allerlei richtingen verkend en banen gehad; soms had ik het na 1 of 2 jaar alweer gezien. Na een start in ‘vrouwenberoepen’ ben ik meubelmaker en stoelenmatter geworden. Later deed ik verschillende technische opleidingen (o.a. bouwkundig tekenen op de Vrouwenvakschool Anna Polak in Zaandam), eindigend met de Lerarenopleiding Algemene Technieken.’

Babs werkte als stedenbouwkundig tekenaar in twee stadsdelen van de gemeente Amsterdam. Vanuit Technika-10 gaf ze cursussen aan meisjes van de basisschool. Later doceerde zij Techniek aan het ROC in Zuid-Oost. Techniek en klussen zijn constante elementen in de werkgeschiedenis, het woon-werkpand Paviljoen I en het vrijwilligerswerk van Babs: ‘Ik ben gezegend dat ik altijd weer werk vond. Ik heb er nooit veel moeite voor hoeven doen. Ik belde altijd mijn sollicitaties na en liet mijn naam minstens drie keer vallen.’

 

Jarenlang strijd

In 1983 vertrok het Wilhelmina Gasthuis naar het Academisch Medisch Centrum in Zuid-Oost. Groepen, voortkomend uit de krakerswereld, kregen Paviljoens I en II in bruikleen. De gemeente wilde aanvankelijk het hele terrein slopen voor nieuwbouw. Er is jarenlang strijd geweest. Uiteindelijk heeft Woningbouwvereniging Het Oosten (nu Stadgenoot) Paviljoen I en II aangekocht. Opzienbarend was dat de toenmalige directeur in overleg ging met de bewoners en uiteindelijk besloot alleen casco te verbouwen, zodat bewoners de ruimten naar eigen behoefte konden inrichten. Zo kon de huur laag blijven.

Babs: ‘Wij hebben als bewoners onderhandeld over een eigen bijdrage in de vorm van werk als tegenprestatie voor de lagere huur. Wij doen de verhuur en het beheer van de losse studio’s van Paviljoen I. Ook onderhouden wij het groen rondom de beide paviljoens. Met verschillende werkploegen hebben we beide panden opgeknapt. Ik deed de bouwcoördinatie en woon hier sinds 1984.’  

 

Liefdes en liefdesdrama’s

‘Van 1988-1995 was ik barvrouw en technische vrouw bij Vrouwencafé Saarein. Daar heb ik een ontzettend leuke tijd gehad: veel feesten, muziekoptredens, en altijd omgeven door liefdes en liefdesdrama’s. Dit speelde in het hele vrouwenuitgaansleven van die jaren. Vivelavie, Harmonia, COC, De Brug, DansFloor. Er werd geflirt met butch-stijlen en opgeschoren haarcoupes.

Een Duits filmbedrijf zocht vrouwen om te figureren als moffenhoer. De figuranten moesten zich wel laten toetakelen. Haren kort en rafelig. Daar hadden de vrouwen van Saarein totaal geen moeite mee en daarom waren de filmmakers bij ons uitgekomen. Ondanks het nare thema hadden we een gezellige dag en verdienden we F 300, - per persoon. Toen de scene later opnieuw moest bedongen we dat we hetzelfde betaald kregen. Goed verdiend aan een knipbeurt!’
 

 

Mystery Guest

Ik heb verschillende relaties gehad; soms kort en soms lang. Met Mieke ben ik 20 jaar samen geweest. We hebben twee kinderen gekregen en opgevoed: Ties en Pleun. Ze zijn nu leuke volwassenen waar ik erg van geniet en trots op ben. Mieke is in de vrouwenvleugel blijven wonen. Een paar jaar na de scheiding heb ik Ellen ontmoet. Wij zijn nu ruim vier jaar samen.

Ik ga nu voluit voor mijn liefhebberijen en geniet van mijn tuinhuisje op het tuinpark Ons Buiten vlakbij De Nieuwe Meer. Samen met Ellen ben ik altijd aan het klussen en tuinieren.

Sinds een paar jaar ben ik Mystery Guest B&B. Ik doe als onafhankelijk onderzoeker kwaliteitsonderzoek in opdracht van een stichting en rapporteer over locatie, comfort, gastvrijheid en ontbijt. Zo verkeer ik, reizend door Nederland, in een sociale omgeving. Dit werk geeft mij energie en past een-op-een bij mij.

 

Roze Stadsdorp

Ik ben er vanaf de oprichtingsbijeenkomst bij geweest. Er was meteen een leuke enthousiaste vibe. Het is een belangrijk netwerk. Ik kom graag op de borrels en ben dan regelmatig gastvrouw. Ook ben ik deelnemer van de Roze Filmgroep.

Ik ben op zoek naar een maatje of (een) opvolger(s) om het coördinatorschap van Buurtgroep West van Roze Stadsdorp nieuw leven in te blazen. Alle reacties zijn welkom.